Sunday, March 27, 2011

မေမ့ႏိုင္စရာၿမိဳ့ကေလး


သစ္ရြက္ေၾကြရင္ေတာင္ရယ္တတ္တဲ့အရြယ္တဲ့
                       လူႀကီးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရွးစကားအျဖစ္ေျပာၾကတယ္။မွန္ပါတယ္ကၽြန္မလဲငယ္တုန္းကဆိုတာထက္
ကိုႀကီးျပင္းလာတဲ့    ပတ္၀န္းက်င္ မွာေပါ့   ပန္းကေလးေတြျခံထဲမွာ  မရွိေတာင္မွစိုက္ထားတဲ့     ရာသီပန္းပင္ေလးေတြဆီကေန
ပန္းကေလးေတြပြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ၀ဲေနတဲ့လိပ္ျပာေလးကိုၾကည့္ၿပီးသေဘာက်စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးရယ္ေမာခဲ့ဖူးပါတယ္။
           တ၀ီ၀ီျမည္ေနတဲ့ပ်ားေလးေတြ၊နက္ျပာေရာင္နဲ့အျဖဴေရာင္ေတာင္ပံေလးေတြနဲ့လွပတဲ့ေတာင္ပံေလးေတြျဖန့္ကားလို့
 စိုက္ခင္းေလးထဲမွာ၀ဲပ်ံေနတဲ့လိပ္ျပာေလးကိုပိုင္ဆိုုင္လိုစိတ္နဲ့လိုက္ဖမ္းလို့ ေတာင္ပံေလးေတြေၾကကုန္လုိ    စိတ္မေကာင္းၿပီး
ေနာက္မဖမ္းျဖစ္ေတာ့ဘူး။ပ်ားေလးေတြဖမ္းမိလို့တုပ္ခံ၇တာ   ခဏခဏပဲ။  
           အေဖကမုန္လာပန္းပင္ကေလးေတြစိုက္ဖို့ယူလာတုန္းကအပင္ကေလးေတြကိုဂရုစိုက္ေအာင္
ဒါဘယ္သူ့အပင္ဆိုၿပီးခြဲထားေပးတာကိုယ္အပင္ကပန္းဘယ္ေတာ့ပြင့္မလဲဆိုၿပီးခဏခဏဖြင့္ၾကည့္ေနလို့ စိမ္းျပာျပာ
အရြက္ေတြကမ်ားေတာ့ပန္းကလဲေစာင့္ေနတာသိလို့လားမသိဘူးရြက္စိမ္းေတြၾကားထဲမွာပြင့္္ကို့မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
               လူႀကီးေတြကအ၇ြက္ေတြၾကားထဲသမီးပန္းေလးပြင့္ၿပိီလို့ ေအာ္ေတာ့မွ ဟာဒီကေလးေတြေတာ့လားပန္းေတြေတာ့
ပုပ္ကုန္ေတာ့မွာဘဲပန္းကျဖင့္လက္သည္းခြံေလာက္ဆိုၿပီးဆူေတာ့မွမၾကည့္ေတာ့ဘူး ဒါေတာင္သြားသြားခိုးၾကည့္တာခဏခဏ။
အဟီးကိုယ္ပန္းကေလးဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲသိခ်င္တာကိုး။ပြင့္လာတဲ့အခ်ိန္အပြင့္ကႀကီးၿပီးလွမွလွပြင့္တဲ့အပြင့္ေတြမ်ားလို့
စားေတာင္မကုန္လို့ဟယ္လွလိုက္တာလို့ေျပာရင္လူေတြကေတြ့လို့ေျပာရင္ယူသြားယူသြားနဲ့ကိုယ့္ေန့တိုင္သြားသြားၾကည့္ေနတဲ့
မုန္လာပန္းပြင့္ကေၾကာ္စားဖို့သူမ်ားအိမ္ဆီပါသြားေရာ။
                  အိမ္နဲ့မေ၀းလွတဲ့   ေတာင္ေျခဆီကေတာထဲကိုကေလးႀကီးတစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ၿပီးသြားခဲ့ရင္အရပ္ထဲက
ကေလးေတြ    အနည္းဆံုးခုႏွစ္ေယာက ္   ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ကေနတစ္စုတစ္ေ၀းနဲ့ေပါ့။    အမွန္ကေၾကာက္လို့ေတာထဲက
ေတာင္ေျခမွာျခံတစ္ခုထဲမွာအဲ့ဒီမိသားစုရဲ့ဘိုးေဘးေတြကိုဂူလုပ္ၿပီးကန္ေတာ့ဖို့ထားတာကိုအမွန္ကအဲ့ဒီအခ်ိန္ကနားမလည္ေသးလို့ေပါ့
ကိုယ္တို့အုပ္စုေတြကအဲ့ဒီျခံေရွ့ေရာက္ရင္ေျခကုန္သုတ္ၿပီးေျပးဘဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာထဲကစားၿပီးျပန္လာ
ေတာထဲကေနေယာက္က်ား ေလးေတြကအခုအေနနဲ့ေျပာရရင္စစ္တိုက္တမ္းကစားဖို့ေဗ်ာက္သီးေလးေတြခူးတယ္
ႏြယ္ေလးေတြကဒါန္းစီးဖို့မိန္းကေလးေတြကေတာ့့ေတာထဲမွာခ်ယ္ရီပြင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ ခ်ယ္ရီခူးေပါ့။

         ၿမိဳ့ထဲကနည္းနည္းခ်ယ္ရီကရွားေနၿပီဆိုေတာ့ေလ။ေတာင္ေနၾကာ၀ါ၀ါပြင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာင္ေနၾကာခူးဖို့ေပါ့
ကေလးေတြတစ္ျပံဳႀကီးလိုက္သြားၾကေလ့၇ွိတယ္။မိဘေေတြကေတာ့ကေလးေတြေပ်ာက္ေနၿပီဆိုရင္ " ဟယ္ ဦးဘယ္သူရဲ့သားသမီးေတာ့ဘယ္ေနရာမွာေတြခဲ့တယ္"ဆိုရင္အိမ္ကကၽြန္မတို့ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိေနၿပီ။   အိမ္နဲ့ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ေတာင္ေပၚေရာက္ေနရင္ေတာင္မွဘယ္ရပ္ကြက္ကကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ေပၚမွာေတြ့ခဲ့တယ္
ဘယ္အကၤ်ီအေရာင္နဲ့ဘယ္ႏွစ္ေယာက္တူတူတက္ေနတာေတြ့ခဲ့တယ္ဆိုရင္အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူးမိဘေတြကသိေနၿပီ။
မဟုတ္တာလုပ္တဲ့ကေလးနာဖို့သာျပင္ထားပဲ။
                    မိသားစုဆန္တဲ့ၿမိဳ့ေလးရဲ့ဒီဓေလ့ကေလးကၿမိဳ့ေလးကေနကၽြန္မတို့ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္အထိရွိေနတုန္းဘဲ။
ရာသီပြဲေတြဆိုလဲၿမိဳ့ေလးကတစ္ရပ္ကြက္နဲ့တစ္ရပ္ကြက္အၿပိဳင္လွဳၾကတန္းၾကလို့တေပ်ာ္တပါးေပါ့။
ဧည့္ခံပြဲေတြရဲ့ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မွဳ့နဲ့စည္းလံုးမွဳ့ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ့အရပ္ထဲကလူေတြရဲ့အခ်င္းခ်င္းမိသားစုလို
ဆက္ဆံတဲ့ပံုစံကိုၿမိဳ့ကေလးကိုလာလည္တဲ့သူတိုင္းကေတြ့ႏိုင္ပါတယ္။
                    ၿမိဳ့ကေလးမွာရွိတဲ့အရသာရွိတဲ့ေခါက္ဆဲြဆိုင္ေလးေတြကလည္းနယ္ေဒသေတြဘယ္ေလာက္ေ၀းသြားသြား
အၿမဲသတိရေစတဲ့စားစရာတစ္မ်ိဳးအေနနဲ့လာလည္တဲ့သူတိုင္းအတြက္အမွတ္ရစရာပါ။
                      ေနပူသည္ကရွားလွပါသည္ဆယ့္ႏွစ္လရာသီမိုးသံေပးေနဆိုတဲ့အတုိင္းဘဲလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ေတာင္တန္း
အျမင့္ဆံုးေပၚကေနမိုးသားမွိဳင္းေတြတစ္အိအိနဲ့ေတာင္ေပၚကေနေတာင္ေအာက္ကိုမွဳိပြင့္ႀကီးလိုတစ္အိအိနဲ့လိမ့္ဆင္းလာၿပီဆိုရင္ေတာ့
မိဘေတြကကေလးေတြကိုေႏြးေအာင္အိမ္ျပန္ေခၚ တံခါးေတြပိတ္နဲ့ကေလးေတြကေတာ့ေရွ့မွာတစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္မျမင္ရတဲ့
ျဖဴေဖြးေနတဲ့မွိဳင္းေတြထဲမွာစြန္လႊတ္တဲ့သူလႊတ္ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားတဲ့သူကစားနဲ့ေပ်ာ္လို့။
                     လူႀကီးေတြကေတာ့အဲ့ဒီအခ်ိန္အ၀တ္အစားေတြမေျခာက္လို့မီးကင္တဲ့သူကင္နဲ့စိတ္ညစ္ေနၾကသေလာက္
ကေလးေတြကေတာ့ဘယ္အခ်ိန္ထြက္ကစားရပါ့မလဲေစာင့္ေနၾကတယ္။
                    ၿမိဳ့ကေလးကိုအလည္လာခ်ိန္ဧည့္သည္ကိုမီးဖိုေပးၿပီးမီးဖိုေဘးမွာေရေႏြးၾကမ္းပူပူရယ္၊လက္ဘက္နဲ့မုန္ညင္းေပါင္းကေတာ့
ဒီေဒသရဲ့မေမ့ႏုိင္စရာဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံတဲ့စားစရာတစ္ခုဆိုတာၿမိဳ့ကေလးကိုလာလည္သူတိုင္းကအမွတ္ရျပန္ေျပာျပစရာတစ္ခုပဲေပါ့။
                    အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ၿမိဳ့ကေလးကလမ္းႀကီးလမ္းငယ္ေတြနဲ့တိုးတက္ေျပာင္းလဲလို့အဆင္ေျပရာအလုပ္အကိုင္ေတြဆီ
ေျပာင္းၾကနဲ့ပညာသင္ခဲ့ရတဲ့ငယ္ဘ၀နဲ့ၿမိဳ့ကေလးရဲ့မိသားစုပံုစံဆက္ဆံေနမွဳ့ရယ္။ေပ်ာ္ရႊင္စြာကစားခဲ့ရတဲ့ငယ္ဘ၀တစ္ခဏတာကို
    ကၽြန္မတို့ေတြၿမိဳ့ကေလးနဲ့ဘယ္ေလာက္ေ၀းကြာပါေစ။ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္အားလံုးအမွတ္ရ
သတိရေနမယ္ဆိုတာအေသအခ်ာပါဘဲမဟုတ္လားရွင္..................

Monday, March 21, 2011

သံစဥ္ေလးရဲ့တစ္ေနရာ

တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညတစ္ည

ေအးစက္ေမွာင္မည္းၿပီးပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့တစ္ညတာကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို့အတြက္ကိုယ့္အနားမွာအေဖာ္ျပဳေနမယ့္အရာတစ္ခုခုရွိေနခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို့ေတြးေနမိတယ္။အခုေတာ့အခန္းထဲကိုေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းဖန္တစ္ရာေတေအာင္ ဖတ္ထားလို့ ေၾကေနတဲ့စာအုပ္စင္ေပၚကစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ့ရယ္၊ ကိုယ္အေဖာ္ျပဳၿပီးစကားေျပာေနက် အရုပ္ ကေလး ေတြကလည္းမ်က္လံုးေလးဖြင့္္ပိတ္ျပ တတ္ေတာ့ ညက်ရင္သူ့ကိုဖက္အိပ္ဖို့ ကိုယ့္ေခါင္းအံုးေလးေဘးမွာခ်ထားၿပီးအျပင္ရွဳ့ခင္းကိုေငးၾကည့္ရင္းေတာင္စဥ္ေရမရေခါင္းထဲေပၚလာသမွ်ေတြးဖို့ စဥ္းစားေတာ့လည္းဒီေန့မွေခါင္းထဲမွာေတြးစရာမရွိတာအေတာ္ကိုယ္အံၾသဖို့ေကာင္းတဲ့တစ္ညပဲလို့ကိုယ္ကိုယ္ကိုေျပာမိတယ္။ အခန္းထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ၿပီးလူေတြ့ရင္ထြက္ေျပးတတ္တဲ့ပိုးေကာင္ငယ္ေလးေတြလည္းတစ္ေကာင္မွမေတြ့မိဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့

့ေမွာင္မည္းေနတဲ့ျပတင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္မျမင္ရတဲ့အျပင္ဘက္ကုိ လွ်ပ္ေရာင္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လက္ေနတဲ့ မိုးေလေငြ့ေလးတိုက္တဲ့အပင္ေလးေတြလွဳပ္ရွားတာကိုၾကည့္ေငးေနလို့ပဲတတ္ေတာ့တယ္။အခုအခ်ိန္မွာသူေကာဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္………….

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ကိုယ္ရဲ့ေက်ာင္းတက္ရက္ေလးေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို့အတြက္ေ၀းလံလွတဲ့ေတာင္ေပၚၿမိဳးေလးဆီကေနအေဒၚ တို့ေနတဲ့အိမ္ေလးကိုအမိုးေပးလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္စားစရာေတြရယ္ေဒသထြက္ခ်ည္ထည္ေလးေတြကိုေဒၚေလးကိုေပးဖို့ထုတ္ပိုးရင္းနဲ့ အဘရဲ့ဆံုးမစကားေလးေတြကို မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ့နားေထာင္ရင္း”ဟုတ္ကဲ့ဟုတ္ကဲ့”လို့ျပန္ေျပာေနမိတာဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိမွန္းမသိ။ “ ေနာက္ေတာ့လည္းေပ်ာ္သြားမွာပါကြယ္၊အမိုးစားစရာေတြလုပ္ေပးလိုက္တယ္”ဆိုတဲ့ အမိုးရဲ့ေျပာစကားေေတြရယ္ကိုအိမ္နဲ့ခြဲရမယ္လို့ေတြးေနရင္းကနားထဲမ၀င္တစ္ခ်က္၀င္တစ္ခ်က္၀မ္းနည္းတာေကာေက်ာင္းတက္ရမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္အတြက္ေတးြၿပီးေပ်ာ္သလိုအားလည္းငယ္မိတယ္။စာသင္ရက္ေတြကိုႏွစ္ၿခိဳက္လွတဲ့ကၽြန္မအတြက္ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာေမ့ေမ့ညီမေဒၚေလး ငယ္က သူမ ေနထိုင္ရာၿမိဳ့ကေလးမွေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ေဒၚေလးကိုယ္တိုင္လိုက္ပို့ေပးၿပီးျပန္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့အတန္းထဲမွာေနရာဦးၿပီးခ်ိန္ေဘးနားကသူငယ္ခ်င္းနဲ့မိတ္ဖြဲ့ၾကည့္တဲ့အခါမွာ စကားေျပာရတာ

သေဘာျဖဴအူစင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဘဲဆိုတာသိလိုက္ရလို့စိတ္ထဲက၀မ္းသာၿပီးေနရာသစ္ကိုေရာက္လာခဲ့တဲ့တစ္ခဏစိုးရိမ္စိတ္ေတြတစ္၀က္ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ရပါတယ္

ဆရာ၊ဆရာမေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ေျပာင္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့စာထဲကိုစိတ္ေရာက္သြားတဲ့အတြက္အမိုးနဲ့အဘကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ေလ်ာ့သြားတာနဲ့အတူအေဒၚဆီမွာေက်ာင္းတက္ဖို့ပို့ေပးတာကို လည္းအမ်ားၾကီးေက်ူးဇူးတင္စိတ္ထဲကဦးခိုက္မိပါတယ္။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္တာအၿပီးမွာေတာ့ခ်စ္ခင္ရတဲ့ဆရာ။ဆရာမေတြနဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့အတြက္ကိုယ္အတြက္ေတာ့ေနရာသစ္မွာအသားက်လို့ တိုေတာင္းလွတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာဘဲ အရင္ကေအးစက္မွဳန္ကုပ္စိုးရြံၿပီးေၾကာက္ေနခဲ့တဲ့ကိုယ္ဟာအတန္းထဲမွာ

မသိရင္ေဒသခံတစ္ေယာက္လိုနဲ့စြာက်ယ္က်ယ္လုပ္တတ္ေနပါၿပီ။အေၾကာင္းသိသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ကေတာ့လာတုန္းကလြယ္အိတ္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးစာကိုကုန္းၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အၾကာင္း

ရယ္စရာ အမွတ္ရစရာတစ္ခုလိုျပန္ေျပာၿဖစ္ၾကစျမဲပါ။

ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းရယ္ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုသင္ၾကားေပးတဲ့ဆရာဆရာမမ်ားနဲ့ကိုယ္ဟာဒီေနရာမွာေနသားတက်ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့တစ္ျခားသူေတြအတြက္သိပ္မထူးျခားေပမယ္ ကိုယ့္အတြက္ကတာ့

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေလးေတြကိုလက္ခ်ိဳးေရတြက္လို့ေပါ့၊