Monday, March 21, 2011

သံစဥ္ေလးရဲ့တစ္ေနရာ

တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညတစ္ည

ေအးစက္ေမွာင္မည္းၿပီးပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့တစ္ညတာကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို့အတြက္ကိုယ့္အနားမွာအေဖာ္ျပဳေနမယ့္အရာတစ္ခုခုရွိေနခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို့ေတြးေနမိတယ္။အခုေတာ့အခန္းထဲကိုေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းဖန္တစ္ရာေတေအာင္ ဖတ္ထားလို့ ေၾကေနတဲ့စာအုပ္စင္ေပၚကစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ့ရယ္၊ ကိုယ္အေဖာ္ျပဳၿပီးစကားေျပာေနက် အရုပ္ ကေလး ေတြကလည္းမ်က္လံုးေလးဖြင့္္ပိတ္ျပ တတ္ေတာ့ ညက်ရင္သူ့ကိုဖက္အိပ္ဖို့ ကိုယ့္ေခါင္းအံုးေလးေဘးမွာခ်ထားၿပီးအျပင္ရွဳ့ခင္းကိုေငးၾကည့္ရင္းေတာင္စဥ္ေရမရေခါင္းထဲေပၚလာသမွ်ေတြးဖို့ စဥ္းစားေတာ့လည္းဒီေန့မွေခါင္းထဲမွာေတြးစရာမရွိတာအေတာ္ကိုယ္အံၾသဖို့ေကာင္းတဲ့တစ္ညပဲလို့ကိုယ္ကိုယ္ကိုေျပာမိတယ္။ အခန္းထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ၿပီးလူေတြ့ရင္ထြက္ေျပးတတ္တဲ့ပိုးေကာင္ငယ္ေလးေတြလည္းတစ္ေကာင္မွမေတြ့မိဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့

့ေမွာင္မည္းေနတဲ့ျပတင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္မျမင္ရတဲ့အျပင္ဘက္ကုိ လွ်ပ္ေရာင္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လက္ေနတဲ့ မိုးေလေငြ့ေလးတိုက္တဲ့အပင္ေလးေတြလွဳပ္ရွားတာကိုၾကည့္ေငးေနလို့ပဲတတ္ေတာ့တယ္။အခုအခ်ိန္မွာသူေကာဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္………….

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ကိုယ္ရဲ့ေက်ာင္းတက္ရက္ေလးေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို့အတြက္ေ၀းလံလွတဲ့ေတာင္ေပၚၿမိဳးေလးဆီကေနအေဒၚ တို့ေနတဲ့အိမ္ေလးကိုအမိုးေပးလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္စားစရာေတြရယ္ေဒသထြက္ခ်ည္ထည္ေလးေတြကိုေဒၚေလးကိုေပးဖို့ထုတ္ပိုးရင္းနဲ့ အဘရဲ့ဆံုးမစကားေလးေတြကို မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ့နားေထာင္ရင္း”ဟုတ္ကဲ့ဟုတ္ကဲ့”လို့ျပန္ေျပာေနမိတာဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိမွန္းမသိ။ “ ေနာက္ေတာ့လည္းေပ်ာ္သြားမွာပါကြယ္၊အမိုးစားစရာေတြလုပ္ေပးလိုက္တယ္”ဆိုတဲ့ အမိုးရဲ့ေျပာစကားေေတြရယ္ကိုအိမ္နဲ့ခြဲရမယ္လို့ေတြးေနရင္းကနားထဲမ၀င္တစ္ခ်က္၀င္တစ္ခ်က္၀မ္းနည္းတာေကာေက်ာင္းတက္ရမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္အတြက္ေတးြၿပီးေပ်ာ္သလိုအားလည္းငယ္မိတယ္။စာသင္ရက္ေတြကိုႏွစ္ၿခိဳက္လွတဲ့ကၽြန္မအတြက္ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာေမ့ေမ့ညီမေဒၚေလး ငယ္က သူမ ေနထိုင္ရာၿမိဳ့ကေလးမွေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ေဒၚေလးကိုယ္တိုင္လိုက္ပို့ေပးၿပီးျပန္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့အတန္းထဲမွာေနရာဦးၿပီးခ်ိန္ေဘးနားကသူငယ္ခ်င္းနဲ့မိတ္ဖြဲ့ၾကည့္တဲ့အခါမွာ စကားေျပာရတာ

သေဘာျဖဴအူစင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဘဲဆိုတာသိလိုက္ရလို့စိတ္ထဲက၀မ္းသာၿပီးေနရာသစ္ကိုေရာက္လာခဲ့တဲ့တစ္ခဏစိုးရိမ္စိတ္ေတြတစ္၀က္ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ရပါတယ္

ဆရာ၊ဆရာမေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ေျပာင္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့စာထဲကိုစိတ္ေရာက္သြားတဲ့အတြက္အမိုးနဲ့အဘကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ေလ်ာ့သြားတာနဲ့အတူအေဒၚဆီမွာေက်ာင္းတက္ဖို့ပို့ေပးတာကို လည္းအမ်ားၾကီးေက်ူးဇူးတင္စိတ္ထဲကဦးခိုက္မိပါတယ္။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္တာအၿပီးမွာေတာ့ခ်စ္ခင္ရတဲ့ဆရာ။ဆရာမေတြနဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့အတြက္ကိုယ္အတြက္ေတာ့ေနရာသစ္မွာအသားက်လို့ တိုေတာင္းလွတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာဘဲ အရင္ကေအးစက္မွဳန္ကုပ္စိုးရြံၿပီးေၾကာက္ေနခဲ့တဲ့ကိုယ္ဟာအတန္းထဲမွာ

မသိရင္ေဒသခံတစ္ေယာက္လိုနဲ့စြာက်ယ္က်ယ္လုပ္တတ္ေနပါၿပီ။အေၾကာင္းသိသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ကေတာ့လာတုန္းကလြယ္အိတ္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးစာကိုကုန္းၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အၾကာင္း

ရယ္စရာ အမွတ္ရစရာတစ္ခုလိုျပန္ေျပာၿဖစ္ၾကစျမဲပါ။

ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းရယ္ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုသင္ၾကားေပးတဲ့ဆရာဆရာမမ်ားနဲ့ကိုယ္ဟာဒီေနရာမွာေနသားတက်ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့တစ္ျခားသူေတြအတြက္သိပ္မထူးျခားေပမယ္ ကိုယ့္အတြက္ကတာ့

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေလးေတြကိုလက္ခ်ိဳးေရတြက္လို့ေပါ့၊

5 comments:

rose said...

စာလာဖတ္သြားပါတယ္ မေကဇင္ရွင့္။ ကိုယ္ ေဒသနဲ႕ မိဘေတြကို ခြဲခြာခ့ဲရေတာ့ ၀မ္းနည္း စရာေလး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ေရာက္ေနတ့ဲ ေနရာမွာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာပာာ မိဘေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။

ye said...

ညီမ
အကိုေရာက္ေအာင္လာလည္သြားတယ္ေနာ္....တစ္ကယ္ကိုမထင္မိပါဘူး....ဒီေလာက္အေရးအသားေတာ္လိမ့္မယ္လို႔ေလ....အကို႔ရဲ႕ငယ္ဘ၀ကိုေတာင္ျပန္အမွတ္ရမိေစတဲ့အထိ အေရးအသားေကာင္းတဲ့ ညီမကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲခ်ီးက်ဴးပါတယ္ေနာ္...ပိုစ့္အသစ္ေတြလည္း ဆက္တင္သြားပါဦး...အၿမဲတမ္းအားေပးေနပါမယ္.....

ခိုင္မာလာ said...

စာလာဖတ္သြားတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ roseေရ
ေနာက္လဲအသစ္ေလးေတြဆက္တင္ႏိုင္ဖိုႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ခိုင္မာလာ said...

လာလည္တဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အစ္ကိုအေရးအသားေကာင္းဖို့ကညီမေလ့လာသင္ယူေနဆဲပါ။

phoye mg mg said...

ေရာက္ခဲ႕တယ္ ဘေလာ့မွာ လာမန့္ သြားတာကို အံ႔ၾသေနတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။