Sunday, March 27, 2011

မေမ့ႏိုင္စရာၿမိဳ့ကေလး


သစ္ရြက္ေၾကြရင္ေတာင္ရယ္တတ္တဲ့အရြယ္တဲ့
                       လူႀကီးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရွးစကားအျဖစ္ေျပာၾကတယ္။မွန္ပါတယ္ကၽြန္မလဲငယ္တုန္းကဆိုတာထက္
ကိုႀကီးျပင္းလာတဲ့    ပတ္၀န္းက်င္ မွာေပါ့   ပန္းကေလးေတြျခံထဲမွာ  မရွိေတာင္မွစိုက္ထားတဲ့     ရာသီပန္းပင္ေလးေတြဆီကေန
ပန္းကေလးေတြပြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ၀ဲေနတဲ့လိပ္ျပာေလးကိုၾကည့္ၿပီးသေဘာက်စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးရယ္ေမာခဲ့ဖူးပါတယ္။
           တ၀ီ၀ီျမည္ေနတဲ့ပ်ားေလးေတြ၊နက္ျပာေရာင္နဲ့အျဖဴေရာင္ေတာင္ပံေလးေတြနဲ့လွပတဲ့ေတာင္ပံေလးေတြျဖန့္ကားလို့
 စိုက္ခင္းေလးထဲမွာ၀ဲပ်ံေနတဲ့လိပ္ျပာေလးကိုပိုင္ဆိုုင္လိုစိတ္နဲ့လိုက္ဖမ္းလို့ ေတာင္ပံေလးေတြေၾကကုန္လုိ    စိတ္မေကာင္းၿပီး
ေနာက္မဖမ္းျဖစ္ေတာ့ဘူး။ပ်ားေလးေတြဖမ္းမိလို့တုပ္ခံ၇တာ   ခဏခဏပဲ။  
           အေဖကမုန္လာပန္းပင္ကေလးေတြစိုက္ဖို့ယူလာတုန္းကအပင္ကေလးေတြကိုဂရုစိုက္ေအာင္
ဒါဘယ္သူ့အပင္ဆိုၿပီးခြဲထားေပးတာကိုယ္အပင္ကပန္းဘယ္ေတာ့ပြင့္မလဲဆိုၿပီးခဏခဏဖြင့္ၾကည့္ေနလို့ စိမ္းျပာျပာ
အရြက္ေတြကမ်ားေတာ့ပန္းကလဲေစာင့္ေနတာသိလို့လားမသိဘူးရြက္စိမ္းေတြၾကားထဲမွာပြင့္္ကို့မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
               လူႀကီးေတြကအ၇ြက္ေတြၾကားထဲသမီးပန္းေလးပြင့္ၿပိီလို့ ေအာ္ေတာ့မွ ဟာဒီကေလးေတြေတာ့လားပန္းေတြေတာ့
ပုပ္ကုန္ေတာ့မွာဘဲပန္းကျဖင့္လက္သည္းခြံေလာက္ဆိုၿပီးဆူေတာ့မွမၾကည့္ေတာ့ဘူး ဒါေတာင္သြားသြားခိုးၾကည့္တာခဏခဏ။
အဟီးကိုယ္ပန္းကေလးဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲသိခ်င္တာကိုး။ပြင့္လာတဲ့အခ်ိန္အပြင့္ကႀကီးၿပီးလွမွလွပြင့္တဲ့အပြင့္ေတြမ်ားလို့
စားေတာင္မကုန္လို့ဟယ္လွလိုက္တာလို့ေျပာရင္လူေတြကေတြ့လို့ေျပာရင္ယူသြားယူသြားနဲ့ကိုယ့္ေန့တိုင္သြားသြားၾကည့္ေနတဲ့
မုန္လာပန္းပြင့္ကေၾကာ္စားဖို့သူမ်ားအိမ္ဆီပါသြားေရာ။
                  အိမ္နဲ့မေ၀းလွတဲ့   ေတာင္ေျခဆီကေတာထဲကိုကေလးႀကီးတစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ၿပီးသြားခဲ့ရင္အရပ္ထဲက
ကေလးေတြ    အနည္းဆံုးခုႏွစ္ေယာက ္   ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ကေနတစ္စုတစ္ေ၀းနဲ့ေပါ့။    အမွန္ကေၾကာက္လို့ေတာထဲက
ေတာင္ေျခမွာျခံတစ္ခုထဲမွာအဲ့ဒီမိသားစုရဲ့ဘိုးေဘးေတြကိုဂူလုပ္ၿပီးကန္ေတာ့ဖို့ထားတာကိုအမွန္ကအဲ့ဒီအခ်ိန္ကနားမလည္ေသးလို့ေပါ့
ကိုယ္တို့အုပ္စုေတြကအဲ့ဒီျခံေရွ့ေရာက္ရင္ေျခကုန္သုတ္ၿပီးေျပးဘဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာထဲကစားၿပီးျပန္လာ
ေတာထဲကေနေယာက္က်ား ေလးေတြကအခုအေနနဲ့ေျပာရရင္စစ္တိုက္တမ္းကစားဖို့ေဗ်ာက္သီးေလးေတြခူးတယ္
ႏြယ္ေလးေတြကဒါန္းစီးဖို့မိန္းကေလးေတြကေတာ့့ေတာထဲမွာခ်ယ္ရီပြင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ ခ်ယ္ရီခူးေပါ့။

         ၿမိဳ့ထဲကနည္းနည္းခ်ယ္ရီကရွားေနၿပီဆိုေတာ့ေလ။ေတာင္ေနၾကာ၀ါ၀ါပြင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာင္ေနၾကာခူးဖို့ေပါ့
ကေလးေတြတစ္ျပံဳႀကီးလိုက္သြားၾကေလ့၇ွိတယ္။မိဘေေတြကေတာ့ကေလးေတြေပ်ာက္ေနၿပီဆိုရင္ " ဟယ္ ဦးဘယ္သူရဲ့သားသမီးေတာ့ဘယ္ေနရာမွာေတြခဲ့တယ္"ဆိုရင္အိမ္ကကၽြန္မတို့ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိေနၿပီ။   အိမ္နဲ့ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ေတာင္ေပၚေရာက္ေနရင္ေတာင္မွဘယ္ရပ္ကြက္ကကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ေပၚမွာေတြ့ခဲ့တယ္
ဘယ္အကၤ်ီအေရာင္နဲ့ဘယ္ႏွစ္ေယာက္တူတူတက္ေနတာေတြ့ခဲ့တယ္ဆိုရင္အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူးမိဘေတြကသိေနၿပီ။
မဟုတ္တာလုပ္တဲ့ကေလးနာဖို့သာျပင္ထားပဲ။
                    မိသားစုဆန္တဲ့ၿမိဳ့ေလးရဲ့ဒီဓေလ့ကေလးကၿမိဳ့ေလးကေနကၽြန္မတို့ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္အထိရွိေနတုန္းဘဲ။
ရာသီပြဲေတြဆိုလဲၿမိဳ့ေလးကတစ္ရပ္ကြက္နဲ့တစ္ရပ္ကြက္အၿပိဳင္လွဳၾကတန္းၾကလို့တေပ်ာ္တပါးေပါ့။
ဧည့္ခံပြဲေတြရဲ့ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မွဳ့နဲ့စည္းလံုးမွဳ့ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ့အရပ္ထဲကလူေတြရဲ့အခ်င္းခ်င္းမိသားစုလို
ဆက္ဆံတဲ့ပံုစံကိုၿမိဳ့ကေလးကိုလာလည္တဲ့သူတိုင္းကေတြ့ႏိုင္ပါတယ္။
                    ၿမိဳ့ကေလးမွာရွိတဲ့အရသာရွိတဲ့ေခါက္ဆဲြဆိုင္ေလးေတြကလည္းနယ္ေဒသေတြဘယ္ေလာက္ေ၀းသြားသြား
အၿမဲသတိရေစတဲ့စားစရာတစ္မ်ိဳးအေနနဲ့လာလည္တဲ့သူတိုင္းအတြက္အမွတ္ရစရာပါ။
                      ေနပူသည္ကရွားလွပါသည္ဆယ့္ႏွစ္လရာသီမိုးသံေပးေနဆိုတဲ့အတုိင္းဘဲလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ေတာင္တန္း
အျမင့္ဆံုးေပၚကေနမိုးသားမွိဳင္းေတြတစ္အိအိနဲ့ေတာင္ေပၚကေနေတာင္ေအာက္ကိုမွဳိပြင့္ႀကီးလိုတစ္အိအိနဲ့လိမ့္ဆင္းလာၿပီဆိုရင္ေတာ့
မိဘေတြကကေလးေတြကိုေႏြးေအာင္အိမ္ျပန္ေခၚ တံခါးေတြပိတ္နဲ့ကေလးေတြကေတာ့ေရွ့မွာတစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္မျမင္ရတဲ့
ျဖဴေဖြးေနတဲ့မွိဳင္းေတြထဲမွာစြန္လႊတ္တဲ့သူလႊတ္ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားတဲ့သူကစားနဲ့ေပ်ာ္လို့။
                     လူႀကီးေတြကေတာ့အဲ့ဒီအခ်ိန္အ၀တ္အစားေတြမေျခာက္လို့မီးကင္တဲ့သူကင္နဲ့စိတ္ညစ္ေနၾကသေလာက္
ကေလးေတြကေတာ့ဘယ္အခ်ိန္ထြက္ကစားရပါ့မလဲေစာင့္ေနၾကတယ္။
                    ၿမိဳ့ကေလးကိုအလည္လာခ်ိန္ဧည့္သည္ကိုမီးဖိုေပးၿပီးမီးဖိုေဘးမွာေရေႏြးၾကမ္းပူပူရယ္၊လက္ဘက္နဲ့မုန္ညင္းေပါင္းကေတာ့
ဒီေဒသရဲ့မေမ့ႏုိင္စရာဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံတဲ့စားစရာတစ္ခုဆိုတာၿမိဳ့ကေလးကိုလာလည္သူတိုင္းကအမွတ္ရျပန္ေျပာျပစရာတစ္ခုပဲေပါ့။
                    အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ၿမိဳ့ကေလးကလမ္းႀကီးလမ္းငယ္ေတြနဲ့တိုးတက္ေျပာင္းလဲလို့အဆင္ေျပရာအလုပ္အကိုင္ေတြဆီ
ေျပာင္းၾကနဲ့ပညာသင္ခဲ့ရတဲ့ငယ္ဘ၀နဲ့ၿမိဳ့ကေလးရဲ့မိသားစုပံုစံဆက္ဆံေနမွဳ့ရယ္။ေပ်ာ္ရႊင္စြာကစားခဲ့ရတဲ့ငယ္ဘ၀တစ္ခဏတာကို
    ကၽြန္မတို့ေတြၿမိဳ့ကေလးနဲ့ဘယ္ေလာက္ေ၀းကြာပါေစ။ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္အားလံုးအမွတ္ရ
သတိရေနမယ္ဆိုတာအေသအခ်ာပါဘဲမဟုတ္လားရွင္..................

3 comments:

Anonymous said...

စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမိဳ႕ေလးပါပဲ။

ကုိတိုးၾကီး said...

nice blog!! Bravo !!!!

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ေအးခ်မ္းတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို လာလည္သြားတယ္ မာလာေရ..